Μυστικός Δείπνος

 

Ο Μυστικός Δείπνος αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά και πολυσυζητημένα γεγονότα της χριστιανικής παράδοσης, με πλούσια παρουσία τόσο στα κανονικά όσο και στα απόκρυφα γνωστικά κείμενα. Στην Καινή Διαθήκη, περιγράφεται ως το τελευταίο γεύμα του Ιησού με τους μαθητές του, κατά το οποίο καθιέρωσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Αναφορές βρίσκονται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου (26:26–29), Μάρκου (14:22–25), Λουκά (22:14–20) και στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου (11:23–26) 

Στα γνωστικά κείμενα, τα οποία δεν περιλαμβάνονται στον κανόνα της Καινής Διαθήκης, ο Μυστικός Δείπνος αποκτά διαφορετικές διαστάσεις. Για παράδειγμα, στο "Ευαγγέλιο του Ιούδα", παρουσιάζεται μια διαφορετική οπτική για τη σχέση του Ιησού με τον Ιούδα, υπονοώντας ότι η προδοσία ήταν μέρος ενός θεϊκού σχεδίου. Άλλα γνωστικά κείμενα, όπως το "Ευαγγέλιο του Θωμά" και το "Ευαγγέλιο της Μαρίας", προσφέρουν εσωτερικές διδασκαλίες που αποκαλύφθηκαν στους μαθητές σε ιδιωτικές στιγμές, πιθανώς κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου.​

Η ερμηνεία του Μυστικού Δείπνου έχει επίσης απασχολήσει την τέχνη και τη φιλοσοφία. Ο πίνακας του Λεονάρντο ντα Βίντσι, που βρίσκεται στο μοναστήρι Σάντα Μαρία ντέλε Γκράτσιε στο Μιλάνο, είναι ίσως η πιο διάσημη απεικόνιση του γεγονότος. Ο ντα Βίντσι απεικονίζει τη στιγμή που ο Ιησούς ανακοινώνει ότι κάποιος από τους μαθητές θα τον προδώσει, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Ορισμένοι ερευνητές έχουν προτείνει ότι ο πίνακας περιέχει κρυμμένα μηνύματα ή συμβολισμούς, όπως μουσικές νότες ή αλληγορίες για τον ρόλο της Μαρίας Μαγδαληνής .​

Επιπλέον, το θέμα του Μυστικού Δείπνου έχει εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες, όπως την Πλωτίλα Νέλι, μια μοναχή και αυτοδίδακτη ζωγράφο του 16ου αιώνα. Το έργο της, που απεικονίζει τον Μυστικό Δείπνο, ανακαλύφθηκε ξανά μετά από αιώνες και αναγνωρίστηκε για την καλλιτεχνική του αξία .​